Rozdział I "TETRAGRAM JHWH, i geneza słowa Jehowa w naukach Świadków Jehowy"

Rozdział II "TETRAGRAM JHWH na Palu Męki"?

     W jednym z numerów Strażnicy wydawanej przez Świadków Jehowy znajduje się rysunek przedstawiający tablicę ze słynną inskrypcją Piłata napisaną w trzech językach:

"Jezus Nazareński Król Żydowski". Napis ten w języku hebrajskim ma utworzyć akronim (ew. akrostych) JHWH. Sprawdźmy.

Wnioski:     

     Jak więc widać akronim (ew. akrostych) utworzony od pierwszych liter hebrajskich wyrazów nie tworzy wcale Tetragramu JHWH z Imieniem Bożym lecz JHMH. 

Szuruk to samogłoska długa "U", natomiast Cholam to samogłoska długa "O".

Ayin podobnie jak Aleph (którego nie ma na tablicy) to spółgłoski nieme.

Rozdział III "Jak brzmi Imię Boże? Jak przyznają Świadkowie Jehowy sami tego nie wiedzą".

W obu publikacjach, których autorami są Świadkowie Jehowy, wyraźnie zostało podkreślone, iż nie sposób dziś ustalić, jak ludzie w dawnych czasach wymawiali Imię Boga Najwyższego. Nikt nie ma żadnych wątpliwości, co do prawdziwości istnienia Tetragramu, zapisu czterech spółgłosek J H W H, niemniej najwięcej kontrowersji budzi Niqqud – zapis samogłoskowy.

Świadkowie Jehowy, jak również ich sympatycy, będą bronić formy JeHoWaH, z użyciem samogłosek E O A i na dowód najstarszych dostępnych źródeł, podpierać słuszność formy poprzez występowanie samogłosek E O A w Kodeksach:

• Leningradzkim B19A,

• Aleppo,

Niestety ujęcie, na którym poprzestają Świadkowie Jehowy, jest nieprawdziwe, bowiem organizacja ta, nie podaje najważniejszych w tej sprawie informacji z zakresu choćby gramatyki języka hebrajskiego, tego iż pod Tetragramem zapisywano wiele innych rodzajów samogłosek, które formy JeHoWaH już nie tworzą, ponadto, brak informacji o okresie, kiedy oba Kodeksy powstały.

Zacznijmy od gramatyki języka hebrajskiego. Nie istnieje w niej deklinacja. Odmiana rzeczownika przez przypadki. Dlaczego ma to tak duże znaczenie? Wyjaśnię to na przykładzie z użyciem wyrazu Jehowah. Każdy może się posłużyć także innym terminem:

Jak widać naturalnej odmianie rzeczownika przez przypadki towarzyszy odmiana samogłosek. Również temat (morfem) który jest nieodmienny przyjmuje postać J e H o W, podczas gdy oboczności udzielone od tematu są odmienne (fleksja).

Jeśli w języku hebrajskim nie istnieje deklinacja, to czym wytłumaczyć różnorodność kombinacji samogłosek pod Tetragramem?

Na to pytanie Świadkowie Jehowy Wam nie odpowiedzą.

Co ciekawe, kolejne pytanie, pozostawione bez jakiejkolwiek odpowiedzi ze strony Towarzystwa Strażnica, brzmi:

Czy każda forma Imienia Bożego „Jehowa” (utworzona od samogłosek E O A) w Przekładzie Nowego Świata dowodzi obecności takich właśnie samogłosek w tekście hebrajskim?

Skąd takie pytanie?

1)

To czy zależność taka zachodzi w przeciwną stronę?

2)

Okazuje się że wcale tak nie jest. Na przykład w Księdze Rodzaju 15:2 w Przekładzie Nowego Świata Imię Boże odmieniono "po polsku" do postaci „Jehowo”, która to forma powinna wskazywać na obecność zawsze tego samego zestawu samogłosek E O A w tekście hebrajskim, podczas gdy fizycznie ich tam nie ma. Występują tam faktycznie jedynie dwie E oraz I (chatef segol oraz chirik). Utworzenie formy JeHoWaH od samogłosek E oraz I po prostu jest NIEMOŻLIWE.

Kodeksy

Kodeks Leningradzki (Codex Leningradiensis oznaczany B19^A lub L) – uważany za najważniejszy i najwierniejszy rękopis hebrajskiego tekstu Biblii hebrajskiej pochodzący z około roku 1008 roku n.e.^[1] Zawiera tekst masorecki i jest podstawą tłumaczenia tekstu Starego Testamentu na inne języki.

Kodeks z Aleppo (Codex Aleppensis, hebr. כֶּתֶר אֲרָם צוֹבָא czyt. Keter Aram Tzova) – jeden z dwóch najważniejszych rękopisów Starego Testamentu z tekstem masoreckim. Przez wiele wieków stanowił punkt odniesienia jako najdokładniejszy tekst Biblii Hebrajskiej, wielokrotnie konsultowany w przypadku wątpliwości.

Zgodnie z kolofonem dołączonym do Kodeksu, początek jego istnienia wiąże się z osobą skryby Shlomo ben Buya, który około 920 roku skopiował tekst spółgłoskowy. Następnie około roku 930 Aaron ben Mosze ben Aszer, ostatni i najbardziej znaczący przedstawiciel rodu ben Aszerów z Tyberiady, dokonał weryfikacji tekstu, opatrzył go samogłoskami (niqqud) i akcentami (te'amim) oraz dodał masorę^[1].

Tekst masorecki – ujednolicony i uznany za oficjalny tekst Biblii hebrajskiej zapisany przy pomocy spółgłosek oraz systemu znaków samogłoskowych w postaci kropek i kresek umieszczanych nad lub pod spółgłoskami a opracowanego przez masoretów. W opracowaniach krytycznych oznaczany symbolem TM^[1].

Masoreci (hebr. בעלי המסורה, czyt. baʽalé hammasoráh, „panowie tradycji”) – żydowscy uczeni Tory, którzy między VI a XI w. stworzyli system zapisu samogłosek w alfabecie hebrajskim oraz opracowali oficjalny tekst Biblii hebrajskiej znany jako tekst masorecki.

Ciekawostki:

Wypowiadanie wyrazu (Je) HoWaH w języku hebrajskim, to nic innego, jak odwoływanie się do niszczyciela, burzyciela.

Wypowiadanie wyrazu (Je) HaWaH (od stawać się, zaistnieć) w postaci np. JaHWaH, JaHWa, JaHWe, JaWa, JaUe, JaŁe, nie skutkuje wypowiadaniem słowa nawiązującego w jakikolwiek sposób do niszczyciela, osoby cechującej się czymś złym.

Wypowiadanie wyrazu (Ja) HoWaH (od JaH - Pan; Chwalcie JaH - Chwalcie Pana) rozumiane jest jako wypowiadanie dwóch rzeczowników: Ja - miotła; HoWaH - niszczyciel.

Biblia Gdańska w Systemie Stronga, Wydawnictwo "Na Straży", Kraków, 2004, strony: 

- 421, hasło rzeczowe "HaWaH" nr 1934;

- 422, hasło rzeczowe "HoWaH" nr 1943;

- 672, hasło rzeczowe "Ja^" nr 3257;

- 581, hasło rzeczowe "JaH nr 3050 

Rozdział VI "Katolickie przekłady Pisma Świętego, zawierające Imię Boże Jahwe".

Wbrew informacjom udzielanym przez organizację Świadków Jehowy, do dnia dzisiejszego wydawane są różne przekłady Pisma Świętego, zawierające imię Boga Jahwe. Warto w tym miejscu podkreślić, iż żaden z przekładów, nie przypisuje Bogu Wszechmogącemu błędnej hybrydy o kontrowersyjnym znaczeniu - "Jehowa", jak to ma miejsce wyłącznie w tej organizacji.

Rozdział VII "Tora Pardes Lauder kontra Biblia Hebraica Quinta i Biblia Hebraica Stuttgartensia"

C.D.N.

Ostatnia korekta do tekstu: 30 listopad 2016

Materiały zebrał i opracował Wojciech Jacyk, Namysłów